| گلیوبلاستوما | |
|---|---|
| تخصص | Neurooncology 
|
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
| آی‌سی‌دی-۱۰ | C71 |
| آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام | 191 |
| آی‌سی‌دی-اُ: | M9440/3 |
| اُمیم | ۱۳۷۸۰۰ |
| دادگان بیماری‌ها | 29448 |
| ئی‌مدیسین | neuro/۱۴۷ med/2692 |
| سمپ | D005909 |
گلیوبلاستوم مولتی‌فرم (به انگلیسی: Glioblastoma multiforme) یا GBM یا گلیوبلاستوما شایعترین تومور بدخیم اولیه سیستم عصبی مرکزی است که در نخاع یا مغز بروز می‌کند. منشأ تومور از سلولهای آستروسیت (نوعی یاخته گلیال) است.
شیوع
شیوع کلی تومور ۲ تا ۳ نفر در هر صدهزار نفر است. شایعترین محل تومور گلیوبلاستوم مولتی فرم مغز است به خصوص ناحیه فوق چادرینه ای. گلیوبلاستوما ۲۰٪ کل تومورهای داخل جمجمه ای و ۶۰٪ تومورهای آستروسیتی را تشکیل می‌دهد و در مردان بالای شصت سال شایعتر است. این تومور در افراد زیر بیست سال نادر است (۳٪).
طبقه‌بندی
این تومور سلول‌هایی دارد که بسیار متفاوت با سلولهای نرمال به نظر می‌آیند. این تومور معمولاً در افراد بالغ بروز می‌کند و بیشتر در مغز تشکیل می‌شود تا در طناب نخاعی. در طبقه‌بندی WHO آستروسیتوما به چهار گروه طبقه‌بندی می‌شود که آستروسیتومای گرید چهار گلیوبلاستوم مولتی فرم است.
علائم
علائم تومور بستگی به محل آن دارد و شامل سردرد (%۸۷)، تهوع، تشنج، اختلالات اعصاب جمجمه ای، تاری دید، تحریک پذیری، افزایش فشار داخل جمجمه ای، لکوسیتوز نوتروفیلی، کاهش سطح هوشیاری، قرمزی چشم، ورم قوزک پا و … می‌باشد. عوارض تومور گلیوبلاستوما بستگی به محل رشد تومور دارد.
درمان
درمان اصلی جراحی است با این حال پیش آگهی تومور بد است؛ حتی زمانی که تهاجمی‌ترین نوع درمان که شامل رادیوتراپی، شیمی درمانی و جراحی است استفاده می‌شود. درمان استاندارد برای گلیوبلاستوما مولتی فرم شامل حداکثر برداشتن تومور توسط جراحی و به دنبال آن رادیوتراپی بین ۲ تا ۴ هفته بعد از عمل جراحی برای از بین بردن بقایای تومور است. این برنامه با شیمی درمانی (تموزولاماید و بواسیزامب) ادامه پیدا می‌کند. بیشتر بیماران دارای گلیوبلاستوما برای عوارض بیماری خود کورتیکواستروئید و عموماً دگزامتازون استفاده می‌کنند. درمان‌های آزمایشی شامل گاما نایف، درمان با جذب نوترون بورون و انتقال ژن است.
محققان روش درمانی را برای غلبه برتومورهشت پا (لقبی است که پزشکان به سرطان گلیولاستوما می‌دهند) ارائه کرده‌اند که نتایج آن روی موش‌های آزمایشگاهی امیدبخش بوده‌است.