نمایهٔ قندِخونی یا شاخص گلوکز مقدار قندی را نشان می‌دهد که پس از مصرف کربوهیدرات‌ها در واحد زمان در بدن آزاد می‌شود. این شاخص از ۱ تا ۱۰۰ درجه بندی گردیده است. شاخص گلوکز بالا برای یک کربوهیدرات به این معنی است که آن کربوهیدرات پس از مصرف، قند خون را در مدت کمی به مقدار زیادی بالا می‌برد یا به عبارت دیگر قند خود را فوری در بدن آزاد می‌کند و این باعث می‌شود پیرو آن مقدار زیادی انسولین در بدن آزاد گردد. عکس آن، شاخص گلوکز پایین برای یک کربوهیدرات به این معنی است که آن کربوهیدرات قند خود را به طور ملایم و تدریجی و در مدت زمان طولانی آزاد کرده و در اختیار بدن انسان قرار می‌دهد در نتیجه باعث می‌شود یک سطح ثابت، یکنواخت و ملایم از انسولین در بدن آزاد شود.
متخصصان توصیه می‌کنند برای سلامتی بیشتر تا حد ممکن از کربوهیدرات‌هایی با شاخص گلوکز کمتر از ۵۰ استفاده شود و مصرف کربوهیدرات‌هایی با شاخص گلوکز بالای ۵۰ از رژیم غذایی روزانه حذف شوند. اشخاصی که عادت به استفاده کربوهیدرات‌هایی با شاخص گلوکز بالا دارند در عمل بدنشان در یک چرخهٔ معیوب قرار می‌گیرد زیرا از طرفی سریع‌تر از حالت عادی گرسنه می‌شوند و مجبور به غذا خوردن می‌شوند و از سوی دیگر به دلیل سطح بالای انسولین در خون دچار اضافه وزن و چاقی می‌شوند.
هدف کلی رژیم‌های غذایی بر پایه شاخص گلوکز عبارتند از: کاهش وزن، کنترل بهتر قند خون، سلامت قلب.
جستارهای وابسته
پی‌نوشت
- Glycemic index. (2014, August 27). In Wikipedia, The Free Encyclopedia. Retrieved 08:08, September 14, 2014, from http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Glycemic_index&oldid=623055967