داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی (انگلیسی: immunosuppressive drugs) یا عوامل سرکوب‌کننده سیستم ایمنی (انگلیسی: immunosuppressive agents) یا داروهای ضد رد (انگلیسی: antirejection medications) داروهای مهارکننده یا جلوگیری از فعالیت سیستم ایمنی بدن است. آن‌ها در سرکوب سیستم ایمنی درمانی استفاده می‌شوند برای:
- جلوگیری از رد پیوند اندام‌ها و بافت (به عنوان مثال، مغز استخوان، قلب، کلیه، کبد)
- درمان بیماری‌های خود ایمنی یا بیماری‌هایی که به احتمال زیاد منشاء خود ایمنی دارند (به عنوان مثال، آرتریت روماتوئید، اسکلروز چندگانه، میاستنی گراویس، پسوریازیس، ویتیلیگو، لوپوس اریتماتوی سیستمیک، سارکوئیدوز، گلومرولواسکلروز فوکال سگمنتال، بیماری کرون، بیماری بهجت، پمفیگوس، و کولیت اولسراتیو).
- درمان برخی از بیماری‌های التهابی غیر خود ایمنی دیگر (به عنوان مثال، کنترل آسم آلرژیک بلند مدت).
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Immunosuppressive drug». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۱۶.
پیوند به بیرون
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ داروی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی موجود است. |
|
گروه های عمده داروهای شیمیایی – بر اساس سیستم طبقه‌بندی شیمیایی آناتومیکی درمان
| |
|---|---|
|
لوله گوارش / سوخت‌وساز (A) |
|
|
خون و اندام‌های سازنده خون (B) |
|
|
دستگاه قلبی عروقی (C) |
|
| پوست (D) | |
|
دستگاه ادراری-تناسلی (G) |
|
|
دستگاه غدد درون‌ریز (H) |
|
|
عفونت‌ها و آلودگی‌های بیرونی (J، P، QI) |
|
| بیماری‌های بدخیمی (L01–L02) |
|
| بیماری‌های ایمنی (L03–L04) |
|
|
ماهیچه‌های اسکلتی، استخوان‌ها، و مفاصل (M) |
|
|
مغز و دستگاه عصبی (N) |
|
|
دستگاه تنفسی (R) |
|
| اندام‌های حسی (S) | |
| سایر ATCها (V) | |
