مرز (زبان‌شناسی)
مرز (انگلیسی: Juncture) (که درنگ و مکث هم نامیده شده) در زبان‌شناسی به عواملی گفته می‌شود که توالی‌های زنجیری مشابه با ساخت دستوری متفاوت را از هم متمایز می‌کند. برای نمونه، در جمله‌های (۱) و (۲) که ساخت نحوی متفاوت و طبعاً معنای متفاوت دارند، محل وقوع مرز، همان‌طور که به‌کارگیری نشانهٔ ویرگول در خط نشان می‌دهد، متفاوت است:
- (۱) اول، از همه اجازه بگیر! (پیش از هر چیز لازم است از همهٔ افراد اجازه بگیری)
- (۲) اول از همه، اجازه بگیر! (پیش از هر چیز لازم است اجازه بگیری)
از ویژگی‌های آوایی متفاوتی مانند کشش، نادمیدگی، دمیدگی، واک‌رفتگی، واک‌داری، مکث، تکیه، آهنگ، محدودیت‌های واج‌آرایی و غیره، به‌عنوان نمونه‌هایی از نشانه‌های آواییِ مرزهای دستوری صحبت به میان آمده است. علاوه بر این، الگوهای تکیه، زیروبمی و آهنگ، کشش پایان گروه، همخوان انسدادی چاکنایی، همگونی، توزیع تکمیلی واج‌گونه‌های واج‌ها، محدودیت‌های واج‌آرایی و نظایر آن، در کنار دیگر نقش‌ها، نقش مشخص کردن مرز واحدهای دستوری را بر عهده دارند.
تفاوت شیوه ادای جملهٔ «من زور دارم» با جمله «منظور دارم» و عبارت‌های انگلیسی ice cream در برابر I scream از نمونه‌های دیگر مرز دستوری هستند.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Juncture». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۶ اکتبر ۲۰۱۶.
- مدرسی قوامی، گلناز: درنگ: مکث یا مرز؟. در فصلنامه علم زبان. مقاله ۳، دوره ۲، شماره ۳، پاییز ۱۳۹۳، صفحه ۲۸–۷.