| از مجموعه مقالات درباره |
| فراهنجار |
|---|
فرافکنی اثیری (به انگلیسی: Astral Projection) از نظر برخی معتقدان به نهان‌شناسی، حالتی از خودآگاهی است که در آن انسان، آگاهیاش را از کالبد فیزیکی به کالبد اثیری منتقل می‌کند و در این حالت، دنیای اثیری را تجربه می‌کند.
این حالت، معمولاً در خلسه عمیق و در حالت ریلکسیشن رخ می‌دهد. بعضی مواد توهم‌زا نیز می‌توانند باعث رخ‌دادن این تجارب شوند. در بعضی موارد نیز، این تجربه به‌صورت خودبه‌خود، یا دراثر حادثه مانند تصادف یا تجاربی که شخص باور کند لحظه مرگش فرارسیده است، رخ می‌دهد. به این نوع تجربیات، تجربه نزدیک به مرگ هم گفته می‌شود؛ ولی معمولاً زمانی که شخص به اراده و با آگاهی کامل از حالت آگاهی فیزیکی به آگاهی اثیری وارد شود، به این رویداد، فرافکنی اثیری می‌گویند.
تعریف
تجربه خروج از بدن یا برون‌فکنی اثیری (به انگلیسی: OBE:out-of-body experience)تجربه‌ای با احساس خروج از بدن است. ۱۰ درصد مردم چنین تجربه‌ای را در زندگی دارند.
دانشمندان چیز کمی دربارهٔ این پدیده می‌دانند. برون‌فکنی اثیری، اغلب به‌عنوان بخشی از تجربه نزدیک به مرگ (NDE) به‌شمار می‌آید. کسانی‌که چنین تجربه‌ای داشته‌اند، جزئیاتی را مشاهده کردند که پیش از آن برایشان ناشناخته بود. اما این به معنی مرگ یا در معرض خطر مرگ قرار گرفتن نیست. فرافکنی، نوعی حالت خاص بین خواب و بیداریست که اغلب افراد تجربه کرده‌اند؛ اما درصد کمی به اختیار خود این کار را کرده‌اند. برون‌فکنی، یک توانایی طبیعی برای نوع بشر است و هر انسانی این توانایی را دارد. حال، سؤال این‌جاست که این حالت چیست و در حال فرافکنی چه روی می‌دهد؟ اگر روح انسان را مغز گردویی تصور کنیم جسم فیزیکی انسان مثل پوست سبز رنگ گردو است که ضخیم و محکم است و پوسته دیگری که وجود دارد همان پوسته چوبی گردو است که برای انسان همان جسم اثیری است؛ یعنی جسمی که روح در آن قرار دارد و مثل جسم فیزیکی بر روی آن، هم تسلط و اراده دارد و این جسم اثیری خاصیت‌های متفاوتی از جسم فیزیکی دارد. از جملهٔ خاصیت‌های جسم اثیری این است که توانایی عبور از اجسام را دارد؛ زیراکه جسم نیست و با آن می‌شود از قید ماده آزاد شد. حال در تعریف فرافکنی باید گفت: فرافکنی جدایی از جسم فیزیکی و استفاده از جسم اثیری است.
روش‌های فرافکنی
بزرگ‌ترین موانع بر سر برون‌فکنی یا به‌طورکلی، به‌یادآوردنِ فعالیت خارج از بدن، ذهن خودآگاهیست که می‌خواهد در هنگام هوشیاری‌اش، با ضمیر ناخودآگاه مقابله کند.
نمونه‌های مختلف
در برخی موارد، این پدیده بی‌اختیار و خودبه‌خودی روی می‌دهد و در برخی، با یک ضربه روانی یا فیزیکی یا به‌کارگیری داروهای روان‌پریشی یا وضعیت شبیه‌خواب رخ می‌دهد.
این تجربه را می‌توان در مراقبه و آرامش از طریق تصور و تجسم (visualization) انجام داد. تحقیقات اخیر در سال ۲۰۰۷ نشان می‌دهد که تاحدی، فرافکنی اثیری را می‌توان با تحریک مستقیم مغز تجربه کرد.
بعضی متخصصین عصب‌شناسی با استفاده از واقعیت مجازی، (Virtual Reality) توانستند حس خروج از بدن را در افراد ایجاد کنند. فرد مورد آزمایش از میان عینک مخصوص نگاه می‌کرد و بدن خود را آن‌چنان‌که که یک فرد خارجی از پشت می‌نگرد، می‌دید. سپس، دقیقاً در همان موقعی که یک عصا در تصویر مجازی به بدن فرد برخورد کرد آزمایشگر نیز بدن فرد آزمایش‌شونده را لمس کرد. این آزمایش توهم تجربه خروج از بدن، و بودن در پشت سر بدن خود را ایجاد می‌کند.
مطالعات در این باره
اولین پژوهش گسترده علمی در زمینه تجربه خروج از بدن را فردی به نام Celia Green در سال ۱۹۶۸ انجام داد.
وی ۴۰۰ نفر را در تحقیق خود با استفاده از پرسش‌نامه مورد بررسی قرار داد. هدفش، رده‌بندی انواع مختلف این تجربه بود؛ و همچنین بررسی این مسئله که آیا افراد مورد آزمایش آگاهی معنوی و غیرجسمانی که از یک ادراک فراحسی (esp) ناشی می‌شود، دارند؟
دکتر رابرت کروکال از نظر روحی و معنوی این مسئله را مورد بررسی قرار داد. او موارد مورد بررسی را غالباً از روزنامه‌های طرفدار اصول روحانی و معنوی مانند Psychic News جمع‌آوری می‌کرد.
در اوت ۲۰۰۷، هنریک ارسون از انستیتوی عصب‌شناسی دانشگاه لندن در مجله Science اولین روش تجربی در این زمینه را منتشر کرد. مطابق ادعای وی، تجربه خروج از بدن در شرکت‌کنندگانِ در این آزمایش که از لحاظ جسمی سالم بودند انجام شد. در این آزمایش شرکت‌کنندگان روی یک صندلی نشسته و یک جفت نمایشگری روی سر آنها قرار گرفت. این نمایشگر، دو صفحه تلویزیون کوچک بر روی چشمشان قرار می‌داد که با استفاده از دو دوربینی که پشت سر آنها در فاصله دو متری کار گذاشته بود تصویری از پشت سر آنها را به‌طور مستقیم پخش می‌کرد. تصویر دوربین سمت راست بر روی چشم راست و تصویر دوربین سمت چپ هم در چشم چپ نمایش داده می‌شد. افراد مورد آزمایش این تصاویر را به صورت برجسته stereoscopic یا سه بعدی می‌دیدند، بنابراین آنها پشت خود را از چشم‌انداز سه بعدی شخصی که پشت سرش نشسته بودند می‌دیدند. شرکت‌کنندگان تأیید کردند که آنها نشستن پشت سر بدن فیزیکی خود و نگاه کردن به آن از آن محل را تجربه کرده‌اند.
پانویس
- تالبوت، مایکل، جهان هولوگرافیک (نظریه‌ای برای توضیح توانایی‌های فراطبیعی ذهن و اسرار ناشناخته مغز و جسم)، ترجمه داریوش مهرجویی، چاپ دوم، انتشارات هرمس، ۱۳۸۷
