| بخشی از دنباله |
| روانشناسی |
|---|
 |
روانشناسی ورزش دانشی میان رشته‌ای است که به بررسی داده‌های دو دانش حرکت شناسی و روانشناسی می‌پردازد. این رشته هم‌زمان به بررسی چگونگی تأثیر عامل‌های روانشناختی بر عملکرد انسان و همین‌طور چگونگی مشارکت تأثیرهای ورزش و تمرین‌های بدنی بر عوامل روانشناختی و جسمی می‌پردازد. روانشناسی ورزش کاربردی به آموزش و راهنمایی‌های روان شناختی برای افزایش عملکرد می‌پردازد. از مهارت‌های روانشناختی که آموزش داده می‌شود می‌توان به تصویرسازی ذهنی، مدیریت انرژی، نظم بخشیدن به هدف‌ها، گفت‌وگو با خود اشاره کرد. روان‌شناس‌های ورزش کاربردی بطور معمول با قهرمان‌ها و مربی‌ها کار می‌کنند، اگرچه برخی از آن‌ها برای دیگر کارفرماها از جمله ورزشکارها، مدیرهای تجاری و ارتش؛ کار می‌کنند.
تاریخچه
تاریخچه اولیه:بررسی‌های مجزای روانشناسی ورزش و فعالیت‌های جسمی
روانشناسی ورزش در آغاز پیدایش، در حوزه کاری مربیان ورزشی و نه محققان بود که این مطلب می‌تواند نبود یک تاریخچه دقیق از این دانش را توجیه کند. با این حال بسیاری از مربیان در جستجوی پدیده‌های گوناگونی که بین ورزش و روانشناسی مشترک است، بودند و این جستجو باعث شکل‌گیری آزمایشگاه‌های روانشناسی ورزش شد.
در اروپا، نخستین سال‌های روانشناسی ورزش با تأسیس کالج تربیت بدنی Deutsch Hochschule für Leibesübungen توسط Robert Werner Schulte در سال ۱۹۲۰، آغاز شد. در سال ۱۹۲۱ Schulte، کتاب ذهن و بدن در ورزش که در بر دارنده محاسبات آزمایشگاهی مربوط به توانایی و استعداد جسمی در ورزش بود را منتشر کرد. در روسیه، آزمایش‌های روانشناسی ورزش در همان سال‌ها یعنی ۱۹۲۵ در پژوهشگاه فرهنگ ورزشی در مسکو و لنینگراد آغاز شد و در حدود سال ۱۹۳۰، کرسی‌های رسمی روانشناسی ورزش ایجاد شد.
در آمریکای شمالی، سال‌های آغازین روانشناسی ورزش با مطالعات مجزای عملکرد حرکتی، شکل‌گیری عادت و آسان‌سازی اجتماعی همراه بود. در دهه ۱۸۹۰،E. W. Scripture دامنه‌ای از آزمایش‌های رفتاری را رهبری کرد، که شامل محاسبه زمان عکس‌العمل دوندگان، زمان فکر کردن در کودکان دبستانی، دقت چوب رهبران ارکسترهای موسیقی می‌شد. آزمایش Norman Triplett نشان داد که دوچرخه سواران هنگامی که همراه با یک راهنما یا رقیب هستند، واقعاً تندتر رکاب می‌زنند.