رزورسینول

رزورسینول (به انگلیسی: Resorcinol)

رزورسینول (یا رزورسین) یک ترکیب آلی با فرمول C6H4(OH)2 است.  این یکی از سه بنزندیول ایزومر، 1،3-ایزومر (یا متا ایزومر) است.  رزورسینول از بنزن به صورت سوزن های بی رنگ متبلور می شود که به راحتی در آب، الکل و اتر حل می شود، اما در کلروفرم و دی سولفید کربن نامحلول است.  [6]

Resorcinol
نام‌گذاری آیوپاک Benzene-13-diol
دیگر نام‌ها Resorcin m-dihydroxybenzene; 13-benzenediol; 13-Dihydroxybenzene; 3-Hydroxyphenol; m-hydroquinone; m-benzenediol; 3-hydroxycyclohexadien-1-one
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس	108-46-3 Y
پاب‌کم	5054
کم‌اسپایدر	4878 Y
UNII	YUL4LO94HK Y
شمارهٔ یواِن	2876
KEGG	D00133 Y
ChEBI	CHEBI:27810 N
ChEMBL	CHEMBL24147 Y
کد اِی‌تی‌سی	D10AX02,S01AX06 (WHO)‎
جی‌مول-تصاویر سه بعدی	Image 1
SMILES c1cc(cc(c1)O)O
InChI InChI=1S/C6H6O2/c7-5-2-1-3-6(8)4-5/h1-4,7-8H Y Key: GHMLBKRAJCXXBS-UHFFFAOYSA-N Y InChI=1/C6H6O2/c7-5-2-1-3-6(8)4-5/h1-4,7-8H Key: GHMLBKRAJCXXBS-UHFFFAOYAB
خصوصیات
فرمول مولکولی	C6H6O2
جرم مولی	110.1 g/mol
شکل ظاهری	White solid
چگالی	1.28 g/cm3 solid
دمای ذوب	۱۱۰ درجه سلسیوس (۲۳۰ درجه فارنهایت؛ ۳۸۳ کلوین)
دمای جوش	۲۷۷ درجه سلسیوس (۵۳۱ درجه فارنهایت؛ ۵۵۰ کلوین)
انحلال‌پذیری در آب	110 g/100 mL at 20 °C
اسیدی (pKa)	9.15
خطرات
طبقه‌بندی ئی‌یو	Harmful (Xn) Dangerous for the environment (N)
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
N (بررسی) (چیست: Y/N؟)
Infobox references

رده درمانی: کراتولیتیک، دی هیدروکسی بنزن.

اشکال دارویی: پماد و محلول

موارد مصرف در پزشکی

کاربرد اصلی رزورسینول در درمان جوش صورت (آکنه) و سبوره است ولی در درمان، اگزمای مزمن، پسوریازیس وهیدرادنیت عفونی نیز به کار میرود . این دارو در سایر ترکیبات ضدآکنه مانند پماد رزورسینول اس نیز وجود دارد.رزورسینول همچنین به عنوان ضدعفونی‌کننده و گندزدا نیز مصرف می‌شود

موارد مصرف در شیمی

رزورسینول به عنوان واسطه در ساخت برخی ترکیبات کاربرد دارد.

مکانیسم اثر

اثر دارو احتمالاً به‌دلیل برداشتن لایه کراتینین پوست می‌باشد.

عوارض جانبی

تیرگی پوست، تحریک پوست، تیره شدن موهای روشن.

جستارهای وابسته

آکنه

• فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی ، ۱۳۸۷