راه رفتن پارکینسونی (Parkinsonian gait) که تُندپیمایی (festination) هم نامیده شده تمایل غیر ارادی به افزایش سرعت در راه رفتن است که در بعضی بیماری‌های عصبی مثل بیماری پارکینسون دیده می‌شود. اختلال در راه رفتن در سرتاسر دوره بیماری پارکینسون دیده می‌شود.
در تندپیمایی، بیمار پارکینسونی گام‌های کوتاه بر می‌دارد، بدنش به جلو خم شده ابتدا حرکتش کند است ولی بعداً تند می‌شود و چنین بنظر می‌رسد که بیمار مرکز ثقل خود را دنبال می‌کند. ویژگی‌های اصلی این نوع راه رفتن سختی در حرکت، کشیدن پا بر روی زمین، گام‌های کوتاه و سرعت حرکت کم که به تدریج شتاب می‌گیرد و علائمی است چون لرزش، گوژپشتی و خمیدگی کلی در تنه و کم‌تحرکی و خمیدگی کردن. کاهش حرکات نوسانی بازوها در طی راه رفتن قابل توجه است، و حرکات چرخشی در تنه وجود ندارد.
علت این اختلال کمبود دوپامین در عقده‌های قاعده‌ای است که باعث اختلال در دستگاه حرکتی می‌شود.
- Wikipedia contributors, "Parkinsonian gait," Wikipedia, The Free Encyclopedia, (accessed December 22, 2013).