چارمیخ یا تصلیب یا به صلیب‌کشیدن یا صَلب (به انگلیسی: Crucifixion) یکی از شیوه‌های شکنجه و اعدام است. مصلوب‌کردن در امپراطوری روم روشی مرسوم برای مجازات و تحقیر محکومان بوده‌است.کنستانتین، امپراتور مسیحی روم، مصلوب‌کردن را در سده چهار پس از میلاد ممنوع اعلام کرد. هرچند در طول سده‌های متعدد از این شیوه مجازات به عنوان روشی برای اعدام استفاده شده‌است.
معمولاً از فرد قربانی با عنوان «مصلوب‌شده» یاد می‌شود. عیسی مسیح، پطرس و اسپارتاکوس از جمله افراد مشهوری هستند که در تاریخ چارمیخ شده‌اند.
تاریخچه
ریشه واژه صلیب دقیقاً معلوم نیست و احتمالاً منشأ فنیقی دارد. به هرحال مجازات مصلوب کردن در میان آشوری‌ها، بابلی‌ها، آریایی‌ها، یونانیان و کارتاژها شناخته شده بود. قدیمی‌ترین آثار هنری که از صلیب یادگار مانده، یک نقش برجسته بر در کلیسای سنت سابینا و یک جعبه کوچک از عاج با نقوشی با مضمون رنج مسیح است که در موزه لندن نگهداری می‌شود. مصلوب کردن در تمام ناحیه مدیترانه به عنوان وسیله اعدام کاملاً شناخته شده بود. شاید دلیلش این واقعیت بود که مصلوب کردن روش بسیار تحقیرآمیز اعدام محسوب می‌شد و بیشتر برای اعدام بردگان، راهزنان و گلادیاتورهای بی‌نام و نشان و مجرمانی به کار گرفته می‌شد که شهروند رُم نبودند. سیسرون نویسنده و خطیب رومی می‌نویسد: «در شأن یک رومی نیست که در مراسم به صلیب کشیدن شرکت کند.»
اسکندر در سال ۳۳۲ پیش از میلاد، پس از تصرف بندر صور که متعلق به فنیقی‌ها بود، دستور داد دو هزارتن از مدافعان شهر را مصلوب کنند.
نحوه به صلیب‌کشیدن
در این نوع اعدام، مجرم را به وسیله طناب و سه میخ بزرگ در دستها و پاها (دو میخ در مچ دو دست و یک میخ برای روی هر دو پا) به صلیبهایی با ارتفاع عمومی ۵–۶ متر از سطح زمین می‌بستند. سپس صلیب را بر پا کرده در زمین محکم می‌نمودند. قربانی سپس در همان حال رها می‌شد و در نهایت به خاطر خونریزی شدید، گرسنگی و تشنگی، حمله پرندگان و سایر عوامل جان می‌سپرد. سپس مأموران اعدام، ساق پاهای جسد را با وسایلی می‌شکستند و آن را از صلیب جدا کرده پایین می‌آوردند. جسد در نهایت به دست خانواده یا مأموران دولتی به خاک سپرده می‌شد.
در احکام اسلامی
صَلب از مجازات‌های اسلامی است که در رساله‌های دینی مراجع دینی برای جزای محاربه به دولت‌مردان پیشنهاد شده‌است ولی در قانون کیفری ایران کمتر به آن پرداخته‌اند.
در این روش اعدام، فقط دست و پای فرد مجرم را به چوبهٔ داری که شکل صلیب دارد، می‌بندند به صورتی که پاهایش از زمین بالاتر باشد و پشت به صلیب و روی به قبله باشد. وی را تحت محافظت شدید به مدت ۳ روز بر بالای چوبه نگاه می‌دارند. اگر در این مدت فرد فوت نکرد، وی را آزاد می‌کنند حتی مجرم می‌تواند از خدمات پزشکی هم برخوردار گردد در صورت فوت طبق قوانین مرسوم وی را دفن می‌کنند.
جستارهای وابسته
- دانشنامه بریتانیکا، سرواژهٔ crucifixion، بازدید: اوت ۲۰۰۹.
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ تصلیب موجود است. |