تحمل خشکی یا تحمل خشکسالی (به انگلیسی: Drought tolerance) توانایی حفظ تولید زیست‌توده گیاه در شرایط خشک یا خشکسالی است. برخی از گیاهان به‌طور طبیعی با شرایط خشک سازگار هستند و با مکانیسم‌های حفاظتی مانند تحمل خشکی، سم‌زدایی یا ترمیم آمبولی آوند چوبی زنده می‌مانند. گیاهان دیگر، به ویژه محصولات کشاورزی مانند ذرت، گندم و برنج، با انواع جدیدی که از طریق مهندسی ژنتیک ایجاد شده‌اند، به‌طور فزاینده‌ای نسبت به خشکسالی متحمل شده‌اند.
سازگاری‌های طبیعی تحمل به خشکسالی
- گیاهان گریزان از خشکسالی (Drought-escaping): گیاهان یکساله که تنها در زمان‌هایی که رطوبت کافی برای تکمیل چرخه زندگی خود دارند، جوانه می‌زنند و رشد می‌کنند.
- گیاهان پرهیز از خشکسالی (Drought-evading): گیاهان چندساله غیر آبدار که رشد خود را تنها به دوره‌های در دسترس بودن رطوبت محدود می‌کنند.
- گیاهان ماندگار در خشکسالی (Drought-enduring): این درختچه‌های همیشه سبز که به نام گزروفیت نیز شناخته می‌شوند، دارای سیستم ریشه‌ای گسترده همراه با سازگاری‌های ریخت‌شناسی و فیزیولوژیکی هستند که آنها را قادر می‌سازد تا رشد خود را حتی در شرایط خشکسالی شدید حفظ کنند.
- گیاهان مقاوم (بردبار) به خشکسالی (Drought-resisting): که به عنوان گیاهان چندساله آبدار نیز شناخته می‌شوند، در برگ‌ها و ساقه‌های خود آب را ذخیره می‌کنند تا مصرف کمی داشته باشند.