در فارماکولوژی آگونیست نسبی به دارویی گفته می‌شود که در مقایسه با آگونیست کامل اثر کمتری را ایجاد می‌کند. داروهای آگونیست نسبی گیرنده‌ها را به صورت نسبی فعال می‌کنند حتی اگر گیرنده‌ها را اشباع کرده باشند. آنها به تنهایی کارایی کمی دارند. در حضور آگونیست کامل یک آگونیست نسبی اثر مهار کننده دارد و نقش یک آنتاگونیست را بازی می‌کند.
در یک منحنی دوز (غلظت) در برابر پاسخ که معمولاً سیگموئید است، آگونیست کامل اثری ماکزیمم دارد (Bmax) ولی آگونیست نسبی اثری کمتر از ماکزیمم را نشان می‌دهد.
در درمان از آگونیست‌های نسبی می‌توان برای تحریک گیرنده‌ها در صورت کمبود لیگاند یا کاهش تحریک گیرنده‌ها در صورت غلظت بالای لیگاند استفاده کرد.