| گوش بیرونی | |
|---|---|
رونگاره و شمای دستگاه شنوایی انسان.
۱. گوش بیرونی ۲. لاله گوش ۳. مجرای گوش ۴. پرده صماخ ۵. گوش میانی ۶. استخوان‌های گوش میانی ۷. استخوان چکشی ۸. استخوان سندانی ۹. استخوان رکابی ۱۰. حفره صماخی پرده گوش ۱۱. استخوان گیجگاهی ۱۲. شیپور استاش ۱۳. گوش درونی ۱۴. پیچ‌راه ۱۵. مجرای نیمه‌حلقوی ۱۶. دالان (دهلیز) گوش ۱۷. پنجره یا منفذ دالانی ۱۸. پنجره یا منفذ گرد ۱۹. حلزون گوش ۲۰. عصب دالانی یا دهلیزی ۲۱. عصب شنوایی ۲۲. مجرای درونی شنوایی ۲۳. عصب دهلیزی حلزونی | |
| جزئیات | |
| شناسه‌ها | |
| لاتین | auris externa |
| MeSH | D004431 |
| شناسه نورولکس |
birnlex_1705 |
| TA98 | A15.3.01.001 |
| TA2 | 6862 |
| FMA | 52781 |
از نظر کالبدشناسی، گوش انسان شامل سه قسمت بیرونی، میانی و درونی است. گوش بیرونی بیرونی‌ترین بخش گوش است که شامل لالهٔ گوش و مجرای گوش خارجی می‌شود. وظیفه این بخش بیشتر جمع‌آوری و انتقال صداها به گوش میانی می‌باشد.
گوش بیرونی بخش خارجی از سامانه شنوایی است که متشکل از برگچه گوش یا لاله گوش و دهانه خارجی دالان شنوایی است. وظیفه آن جمع‌آوری، پالایش فیزیکی و تمرکز انرژی صوتی و فرستادن آن بر روی پرده گوش یا پرده صماخ است. ساختار خاص لاله گوش به جهت‌یابی نیز کمک می‌کند.
آسیب‌ها
درد گوش بیرونی اغلب می‌تواند ناشی از شرایط محیطی مانند قرار گرفتن در معرض آب یا سرمای شدید هوا باشد. این شرایط محیطی ممکن است منجر به سرمازدگی گوش بیرونی شود. دلایل دیگر درد گوش بیرونی می‌تواند شامل تحریک اشیای خارجی مانند سواب پنبه یا انگشتان باشد. درد گوش بیرونی معمولاً با ناراحتی خفیف شروع می‌شود. حتی در اغلب موارد با کشیدن گوش یا فشار آوردن بر برآمدگی (تراگوس) جلوی گوش تشدید می‌شود. در شروع علائم درد گوش بیرونی، ظاهر گوش معمولاً تغییر نمی‌کند.
- این مقاله در بردارندهٔ بخش‌هایی از صفحه page 1033 چاپ ۲۰ام آناتومی گری (۱۹۱۸) است که در مالکیت عمومی قرار دارد.