| نشانگان استیونز–جانسون | |
|---|---|
| تخصص |
پوست‌شناسی 
|
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
| آی‌سی‌دی-۱۰ | L51.1 |
| آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام | 695.13 |
| اُمیم | 608579 |
| دادگان بیماری‌ها | 4450 |
| مدلاین پلاس | 000851 |
| ئی‌مدیسین | emerg/۵۵۵ derm/405 |
| پیشنت پلاس | نشانگان استیونز–جانسون |
| سمپ | D013262 |
سندرم استیونز–جانسون (به انگلیسی: Stevens–Johnson Syndrom) یک بیماری نادر در پوست و مخاط بدن است که بر اثر عفونت یا داروهای آلرژی‌زا ایجاد می‌شود.
ابتلا
علت اصلی ابتلا به این سندرم (نزدیک به ۵۰٪) واکنش‌های آلرژیک به داروها (مانند سولفونامید، هیدانتوئین، آلوپورینول و آزیترومایسن ...) است.. دلیل‌های فرعی می‌تواند عفونت‌های لنفاوی، مایکوپلاسمایی یا باکتری‌های دیگر باشد.
پاتومکانیزم
این سندرم به واکنش دفاعی لنفوسیت تی در بدن انسان بر می‌گردد. بر اثر آپوپتوز سلول‌های کراتینوسیت از بین می‌روند. اما دلیل پاتولوژی دیگر تاکنون کشف نشده‌است.
نشانه‌ها
به صورتی کلینیکی، این بیماری خود را به صورت یک بیماری عمومی با تب و لرز، و رینیت نشان می‌دهد. پس از آن پوست شروع به التهاب می‌کند. مرکز التهاب سیاه رنگ است و در داخل دهان، لب‌ها و آلت تناسلی جوش‌های دردناک و سوزناک ایجاد می‌شوند. بعضی اوقات تعداد این جوش‌ها چنان در دهان و لب زیاد است که بیمار از درد دهان خود را نمی‌تواند باز کند و مشکلاتی برای غذا خوردن وی ایجاد می‌شود و حتی ممکن است خونریزی داشته باشد.
تشخیص
با وجود علایم کلینکی روشن بیماری، برای تشخیص نمونه‌برداری و آزمایش باید صورت گیرد. پارامترهای آزمایشگاهی یا تست‌های مناسب برای یافتن این بیماری موجود است. سلول‌های مرده در محل التهاب و سوراخ‌های موجود در غشای پایه‌ای می‌تواند راهی برای تشخیص این سندرم باشد.
درمان
بهترین کار کنار گذاشتن داروهایی است، که بیمار در طول ۲-۳ هفتهٔ قبل از بروز بیماری مصرف می‌کرده‌است. عفونت‌های مایکوپلاسمایی باید با تتراسایکلین و پردنیزلون درمان شوند، البته برای کودکان بهتر است از آنتی‌بیوتیک‌های مایکوپلاسمایی پرهیز شود.
پیش‌بینی
مرگ در اثر این بیماری در ۶٪ درصد موارد اتفاق افتاده‌است. البته اگر بیمار به حالت نکروز سمی اپیدرم برسد تا ۵۰٪ امکان مرگ برای بیمار وجود دارد.
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Stevens-Johnson-Syndrom». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای آلمانی، بازبینی‌شده در ۱۲ اوت ۲۰۱۱.