| سندرم لفگرن | |
|---|---|
 | |
| مجموعه سه‌گانه اریتم گرهی، لنفادنوپاتی نافی و آرترالژی از نشانه‌های اصلی سندرم لفگرن هستند. | |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی |
سندرم لفگرن (به انگلیسی: Löfgren syndrome) نوعی سارکوئیدوز حاد است که در زنان اسکاندیناویایی، ایرلندی، آفریقایی و پورتوریکویی شایع است. این سندرم در سال ۱۹۵۳ میلادی توسط پزشک سوئدی، سِوِن هالوارد لفگرن، کشف شد. بعضی باور دارند این سندرم موشکافانه تعریف نشده‌است.
نشانه‌ها
نشانه این بیماری بزرگ‌شدن گره‌های لنفاوی در نزدیکی حاشیه درونی شش است که به آن لنفادنوپاتی نافی می‌گویند. گره‌های قرمز و دردناک که به آن‌ها اریتم گرهی می‌گویند نیز روی ساق پا دیده می‌شوند؛ عمدتاً در زنان. همچنین ممکن است با التهاب مفصل (بیشتر در مردان) و تب همراه باشد. التهاب مفصل معمولاً در اندام‌های پایین‌تر رخ می‌دهد و وخیم می‌شود.
سندرم لفگرن از مجموعه سه‌گانه اریتم گرهی، لنفادنوپاتی نافی و آرترالژی تشکیل شده‌است.
ژنتیک
پژوهش‌های جدید نشان‌داده‌اند که این سندرم با ژن HLA-DQB1*03 در ارتباط است.
تشخیص
مثلث سه‌گانه اریتم گرهی، لنفادنوپاتی نافی و آرترالژی (حدود ۹۵٪ موارد) نشانه ویژه این سندرم است. هنگامی که این مثلث سه‌گانه حضور داشته‌باشد، آزمایش بیشتر و تصویربرداری غیرضروری است.
درمان
معمولاً برای این سندرم از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی استفاده می‌شود. از کلشیسین یا دوز پایین پردنیزون نیز ممکن است استفاده شود.
پیش‌بینی
بیش از ۹۰٪ مبتلایان حدوداً در طول ۲ سال، از این بیماری رهایی می یابند. در مقابل، بیمارانی که مبتلا به عارضه پوستی لوپوس پرنیو یا بیماری قلبی یا نورولوژیک هستند، به ندرت بهبود می‌یابند.