خودشیفتگی سالم

خودشیفتگی سالم (به انگلیسی: Healthy narcissism)، دارا بودن ویژگی عزت و اعتماد به نفس واقعی است بی آن‌که از جنبه‌های مشترک عاطفی زندگی گسسته شده‌باشد؛ آن‌گونه که خودشیفتگی ناسالم تمایل دارد.:

مفهوم خودشیفتگی سالم؛ با ریشه در سنت وابسته به روانکاوی، به آرامی پیشرفت کرد و در اواخر سدهٔ بیستم به محبوبیت رسید.

فروید و خودشیفتگی سالم

فروید خودشیفتگی را به عنوان عضوی طبیعی بخشی از خوی انسان می‌داند که به افراط کشیده شده، از برقراری روابط عادی با دیگران جلوگیری می‌کند. در حالی‌که فروید خودشیفتگی سالم را برای افراد عادی می‌دانست، او برای مفهوم خودشیفتگی سالم تعریفی ارائه نداد.:

در دهه ۱۹۳۰، اینپاول فدرن بود که مفهومی را برای پوشش مناسب احساس «شیفتگی به خود» ارائه کرد، اما در دهه ۱۹۷۰ در کارهای اوتو کرانبرگ و هاینتس کوهوت بود که این ایده به پیش رانده شد. کوهوت درباره یک «نارسیسیسم عادی» در کودک و حق طبیعی «خودشیفتگی» سخن گفت؛ و معتقد بود که اگر نیازهای اولیه بتوانند به اندازه کافی برآورده شوند، فرد به آنچه که او "شکل بالغ خودپسندی" و اعتماد به نفس مثبت" خواند؛ خودشیفتگی سالم است.

جستارهای وابسته

• ارتباط بین فردی
• خودشیفتگی

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Healthy narcissism». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۸.