جزایر لانگرهانس

جزایر لانگرهانس
Islet of Langerhans (mouse) in its typical proximity to a blood vessel; insulin in red, nuclei in blue.
ساختار جزایر لانگرهانس.
جزئیات
شناسه‌ها
لاتین	insulae pancreaticae
MeSH	D007515
TA98	A05.9.01.019
TA2	3128
FMA	16016

جزایر لانگرهانس (به انگلیسی: Islets of Langerhans) مناطقی درون لوزالمعده هستند که هورمون‌های گلوکاگون، انسولین، آمیلین، سوماتواستاتین، پلی‌پپتید پانکراسی و گرلین را ترشح می‌کنند و اهمیت بالایی در متابولیسم گلوکز دارند.

این سلول‌ها در سال ۱۸۶۹ توسط کالبدشناس-آسیب‌شناس آلمانی پاول لانگرهانس کشف شدند. جزایر لانگرهانس ۱ تا ۲ درصد از حجم لوزالمعده را تشکیل داده و ۱۰ تا ۱۵ درصد از جریان خون آن را دریافت می‌کنند.

ساختار

حدود یک میلیون از این جزایر در لوزالمعدهٔ یک انسان بالغ وجود دارد که هر یک از آن‌ها به‌طور میانگین، ۰/۲ میلی‌متر قطر دارد. هر کدام از جزایر لانگرهانس، توسط کپسولی از رشته‌های نازک بافت همبند از بافت‌های دیگر لوزالمعده، جدا می‌شود.

انواع سلول‌ها

هورمون‌های تولیدشده در جزایر پانکراس به‌طور مستقیم توسط (حداقل) پنج نوع سلول به جریان خون ترشح می‌شوند. در رَت‌ها، انواع سلول‌های درون‌ریز جزایر لانگرهانس، شامل انواع زیر هستند:

• سلول‌های آلفا (تولیدکنندهٔ گلوکاگون، ۱۵ تا ۲۰ درصد کل سلول‌ها)
• سلول‌های بتا (تولیدکنندهٔ انسولین و آمیلین، ۶۵ تا ۸۰ درصد کل سلول‌ها)
• سلول‌های دلتا (تولیدکنندهٔ سوماتواستاتین، سه تا ده درصد کل سلول‌ها)
• سلول‌های گاما یا PP (تولیدکنندهٔ پلی‌پپتید پانکراسی، سه تا پنج درصد کل سلول‌ها)
• سلول‌های اپسیلون (تولیدکنندهٔ گرلین، کمتر از یک درصد کل سلول‌ها)

نسبت سلول‌های بتا در جزایر لانگرهانس، بسته به گونه متفاوت است. این تعداد در انسان حدود 40 – ۵۰ درصد است. علاوه بر سلول‌های تولیدکننده هورمون، سلول‌های استرومایی (فیبروبلاست‌ها)، سلول‌های عروقی (سلول‌های اندوتلیال، پریسیت‌ها)، سلول‌های ایمنی (گرانولوسیت‌ها، لنفوسیت‌ها، ماکروفاژها، سلول‌های دندریتیک) و سلول‌های عصبی در جزایر لانگرهانس، وجود دارند. مقدار زیادی خون از جزایر لانگرهانس عبور می‌کند. در هر دقیقه به ازای هر ۱ گرم از جزایر لانگرهانس، 5 – ۶ میلی‌لیتر خون در آن‌ها جریان پیدا می‌کند. این میزان، تا ۱۵ برابر بیشتر از بافت برون‌ریز لوزالمعده است.

این جزایر می‌توانند از طریق ارتباط پاراکراین و اتوکراین بر یکدیگر تأثیر بگذارند و سلول‌های بتا به‌طور الکتریکی با ۶ تا ۷ سلول بتای دیگر، جفت می‌شوند، اما نه به انواع سلول‌های دیگر.

نگارخانه

• مبانی طب داخلی سیسیل